Jednym z rzadko występujących nowotworów tkanek miękkich jest mięsak gładkokomórkowy (leyomyosarcoma). Lokalizuje się najczęściej w obrębie kończyn i tułowia, jednak w ok. 10% przypadków występuje w przestrzeni zaotrzewnowej. Ujawnia się głównie w 5. i 6. dekadzie życia, częściej u mężczyzn. Artykuł przedstawia przypadek 40-letniej pacjentki przyjętej do szpitala z powodu pogorszenia stanu ogólnego, spadku masy ciała, bólów brzucha, wymiotów oraz zmian ogniskowych w wątrobie. W czasie hospitalizacji rozpoznano mięsaka gładkokomórkowego przestrzeni zaotrzewnowej.

Schorzenia układu sercowo-naczyniowego stanowią najczęstszą przyczynę chorobowości i śmiertelności w krajach rozwiniętych. Nie ma dokładnych danych dotyczących współwystępowania zmian skórnych u osób ze schorzeniami układu krążenia, jednak codzienna praktyka lekarska wskazuje, że jest to zjawisko bardzo częste. Zależności pomiędzy chorobami układu krążenia oraz skórą i błonami śluzowymi są wielopłaszczyznowe.

Zakażenia układu moczowego należą do jednych z najczęściej występujących infekcji bakteryjnych w okresie dzieciństwa. Około 30% z nich może być spowodowanych  wadami układu moczowego. Nawracający charakter zakażeń predysponuje do uszkodzenia miąższu nerek. Z tego względu ważne jest przeprowadzenie  szybkiej  diagnostyki, aby zapobiegać kolejnym rzutom infekcji i towarzyszącym powikłaniom. W ostatnich latach od czasu publikacji wytycznych, dedykowanych dla lekarzy pierwszego kontaktu i pediatrów, wydanych przez Royal Collage od Physicans (RCP) w 1991 r., doszło do znacznych zmian w zakresie leczenia i diagnostyki pacjentów z zakażeniami układu moczowego.

Osteoporoza jest postępującą układową chorobą szkieletu, która dotyka głównie populację osób starszych, a szczególnie kobiet po menopauzie. W patogenezie biorą udział miejscowe i układowe czynniki regulatorowe funkcji komórek kostnych, w tym zaburzenia mechanizmów transdukcji sygnału i zmiany receptorowe, a także niedobór estrogenów. Leczenie standardowe obejmuje modyfikację stylu życia oraz środki anaboliczne i hamujące resorpcję kości. Obecnie immunoterapia przeprowadzana jest z użyciem denosumabu, ludzkiego przeciwciała monoklonalnego wobec RANKL. Do leków biologicznych należą także przeciwciała przeciwko sklerostynie i przeciwciała przeciwko Dickkopf-1, jednak pozostają one ciągle w fazie testów.