Rehabilitacja kardiologiczna jest uznaną przez Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne metodą leczniczą, o udowodnionej skuteczności w zmniejszaniu ryzyka zawału serca i zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych. Zmniejsza także ryzyko kolejnej hospitalizacji.

Nadciśnienie tętnicze jest złożonym problemem klinicznym, który powinien być rozpatrywany równocześnie z innymi czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego. Najnowsze wytyczne z 2013 r., wypracowane przez Europejskie Towarzystwo Nadciśnienia Tętniczego we współpracy z Europejskim Towarzystwem Kardiologicznym, mają za zadanie ułatwić lekarzom różnych specjalizacji diagnostykę i leczenie pacjentów z nadciśnieniem tętniczym [1]. Nadrzędnym celem leczenia chorych z podwyższonymi wartościami ciśnienia tętniczego jest zapobieganie wystąpieniu ewentualnych powikłań narządowych lub eliminacja już istniejących, przy odpowiedniej zmianie stylu życia, wdrożeniu leczenia farmakologicznego, a u osób z nadciśnieniem opornym – stosowanie złożonej farmakoterapii i inwazyjnych metod leczniczych.

Ból jest elementem towarzyszącym wielu jednostkom chorobowym, a jego skuteczne zwalczanie często decyduje o sukcesie terapii. Do najczęściej stosowanych leków przeciwbólowych należą niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), które szybko uwalniają pacjenta od dolegliwości. Nimesulid to atypowy NLPZ, który w odróżnieniu od klasycznych NLPZ – nieselektywnych inhibitorów cyklooksygenazy (COX) – wykazuje ok. 20-krotnie silniejsze hamowanie COX-2, mając jedynie niewielki wpływ na izoformę konstytutywną, niezbędną do prawidłowego funkcjonowania przewodu pokarmowego i nerek, tj. COX-1. Taki profil działania powoduje zmniejszenie ryzyka krwawień z przewodu pokarmowego oraz perforacji w porównaniu do nieselektywnych inhibitorów COX. Jednocześnie skuteczność przeciwbólowa nimesulidu jest porównywalna z innymi NLPZ, takimi jak ibuprofen, diklofenak lub naproksen. Nimesulid wykazuje także liczne działania plejotropowe, m.in.: hamuje uwalnianie histaminy z bazofilów i mastocytów, co – jak pokazują badania – może mieć wpływ na tolerancję tej substancji czynnej u pacjentów z astmą aspirynową bądź wykazujących reakcje nadwrażliwości na inne NLPZ. Jednak stosowanie nimesulidu u pacjentów z astmą aspirynową i innymi reakcjami nadwrażliwości jest przeciwwskazane.

Kandydoza pochwy i sromu (vulvovaginal candidiasis – VVC) to zakażenie występujące przeważnie u młodych, aktywnych seksualnie kobiet, ale nierzadko także spotykane u pacjentek w wieku postmenopauzalnym. Czynnikiem etiologicznym są drożdżaki z rodzaju Candida – przeważnie C. albicans, ale także inne gatunki, np. C. glabrata, C. tropicalis, C. krusei. Są to zakażenia zaliczane do endogennych, w związku z czym wcześniejsza, bezobjawowa kolonizacja drożdżakiem pochwy i sromu, zaburzenia składu flory fizjologicznej, a także wszelkie stany zmniejszenia odporności przyczyniają się do zwiększenia ryzyka powstania infekcji. Dominującymi objawami zakażenia u pacjentek są: uporczywy świąd, pieczenie i bolesność okolicy sromu, a także upławy o nieprzyjemnym zapachu. Do kryteriów niezbędnych do rozpoznania CVV zalicza się pozytywne wyniki badania podmiotowego i przedmiotowego, ocenę pH pochwy oraz bezpośrednie badanie mikroskopowe i mikrobiologiczne (barwienie metodą Grama, posiew). W leczeniu kandydozy pochwy i sromu stosuje się leki antymikotyczne miejscowe i ogólne. W większości przypadków skuteczne są preparaty z antybiotykami polienowymi (nystatyna) lub lekami azolowymi (klotrimazol, flukonazol, fentikonazol, itrakonazol). W terapii, jako leczenie uzupełniające, zalecane są także preparaty zawierające probiotyki, które przyczyniają się do odbudowy prawidłowej mikroflory pochwy i sromu.

Choroby niezakaźne, a w szczególności przewlekłe choroby układu oddechowego, są poważnym, współczesnym i globalnym problemem w wymiarze medycznym, społecznym i ekonomicznym. Na całym świecie setki milionów pacjentów cierpią z powodu astmy (300 mln), przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (80 mln), alergicznego nieżytu nosa (400 mln) i innych. WHO, WHA, GARD i inne międzynarodowe organizacje szerzą wiedzę na temat przewlekłych chorób układu oddechowego wśród personelu medycznego, służby zdrowia i całych narodów.

Celem nowych standardów w zakresie diagnostyki, terapii i profilaktyki astmy (GINA) oraz przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (GOLD) jest obniżenie zachorowalności i śmiertelności, a także stymulowanie wieloośrodkowych badań naukowych. Wczesna diagnostyka oraz leczenie dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjentów na podstawie aktualnych światowych zaleceń przyczyniają się do opanowania postępu choroby, kontroli objawów klinicznych oraz w istotny sposób redukują ekonomiczne i społeczne koszty przewlekłych chorób układu oddechowego. Wprowadzenie przez Wytyczne GINA 2009 i Raport GOLD 2011 holistycznego ujęcia astmy oraz wielowymiarowego podejścia do przewlekłej obturacyjnej choroby płuc najlepiej odzwierciedla klinikę tych chorób i daje nowe narzędzia diagnostyczno-terapeutyczne zarówno samym pacjentom, jak i lekarzom praktykom. Nowe podejście do całościowego rozumienia fenomenów klinicznych wraz z innymi badaniami dodatkowymi pozwala na wieloparadygmatyczne spojrzenie na chorego człowieka, zapewniając tym samym lekarzom sukces terapeutyczny. Słowa kluczowe: choroby niezakaźne, przewlekłe choroby układu oddechowego, astma, przewlekła obturacyjna choroba płuc, zapalenie, kontrola objawów, farmakoterapia.

Mianem atrofii urogenitalnej (ang. urogenital atrophy – UGA) określa się zmiany, jakie zachodzą w układzie moczowo-płciowym w okresie pomenopauzalnym, spowodowane długotrwałym niedoborem steroidów płciowych. Szacuje się, że większość kobiet z objawami UGA nie otrzymuje właściwego leczenia. W przedstawionym artykule zaprezentowano niezbędne informacje dla lekarzy praktyków oraz farmaceutów, dotyczące korzyści płynących z zastosowania miejscowej hormonalnej terapii menopauzalnej.

Otyłość postrzegana jako epidemia XXI w. i choroba przewlekła dotyczy nie tylko populacji osób dorosłych, ale także dzieci i młodzieży zarówno z krajów rozwiniętych, jak i rozwijających się. Konsekwencją nadmiaru tkanki tłuszczowej są zaburzenia metaboliczne gospodarki węglowodanowej, lipidowej, wzrost ciśnienia tętniczego, które prowadzą do rozwoju chorób sercowo-naczyniowych. Otyłe nastolatki to w 80% otyli dorośli, wymagający leczenia z powodu powikłań otyłości.

Witaminy i minerały są bardzo ważnym czynnikiem ogólnego rozwoju dziecka. Ze względu na to, że ludzkie ciało nie jest w stanie wytworzyć odpowiedniej ilości wielu witamin, muszą być one dostarczone z diety. Organizm potrzebuje tak naprawdę tylko niewielkiej ilości tych witamin, stąd dobrze zrównoważona dieta wystarcza, aby dziecko zdrowo się rozwijało. Artykuł zawiera podstawowe informacje dotyczące suplementacji witaminowej u dzieci, zalecanych dawek dziennych i sposobów dostarczania witamin w pożywieniu.

W ostatnich latach wielu badaczy zwraca uwagę na fakt, iż zwiększona podaż substancji o właściwościach antyoksydacyjnych (np. luteiny), witamin i mikroelementów może stać się metodą zapobiegania szeregu chorób, zarówno okulistycznych jak i ogólnoustrojowych.W piśmiennictwie światowym wiele uwagi poświęca się antyoksydantom, mikroelementom i witaminom oraz ich roli w profilaktyce niektórych chorób oczu, m.in. zwyrodnienia plamki związanego z wiekiem (ang. age-related macular degeneration – AMD). Fakt, iż nie istnieje w pełni skuteczne leczenie tej choroby sprawia, iż szczególnie ważna staje się jej profilaktyka.

Informacje o produkcie leczniczym jego składzie oraz sposobie podania są dostępne w Ulotce dla Pacjenta oraz Charakterystyce produktu Leczniczego. Dostęp do ulotki jest powszechny, ponieważ stanowi ona dodatek do opakowania każdego leku. ChPL dedykowana jest pracownikom służby zdrowia, stąd dostęp do ChPL jest ograniczony do kilku kanałów dystrybucji tej informacji. Oba dokumenty są ważne z punku widzenia bezpieczeństwa farmakoterapii, ich znajomość pozwala na skuteczne zmniejszenie ryzyka wystąpienia działań niepożądanych stosowanego leku.

Przewlekłe zapalenie zatok przynosowych to jedno z najczęstszych schorzeń naszych czasów. Stan zapalny w zatokach może być powodowany przez wiele elementów wewnątrz zatokowych – stany bakteryjne, zmiany polipowate, czy grzyby. Terapia antybiotykowa jest pierwszym krokiem w leczeniu PZZP, jednak często kolejnym krokiem jest chirurgia. Postęp technik leczenia takich jak FEOZ, czy MIST pozwala na coraz bardziej skuteczne usuwanie zmian oraz leczenie tego schorzenia. Jednak chirurgia nie jest jedynym wyjściem – coraz częściej wykonywane są zabiegi nieinwazyjne, takie jak endoskopowe płukanie zatok.

Przewlekłe niedokrwienie kończyn dolnych na tle miażdżycy zarostowej dotyczy blisko 15-20% ludzi w wieku powyżej 70. r.ż. Większość z nich cierpi dodatkowo na inne postacie miażdżycy, jak choroba wieńcowa, nadciśnienie tętnicze czy zaburzenia ukrwienia OUN. W związku z tendencją do wydłużania się życia w populacjach krajów rozwiniętych, problem właściwego leczenia chorych z różnymi postaciami miażdżycy, w tym kwalifikacji do leczenia naprawczego chirurgicznego, jak i endowaskularnego, staje się nie lada wyzwaniem nie tylko dla chirurgów naczyniowych czy angiologów,ale przede wszystkim dla lekarzy rodzinnych. Poniższe opracowanie w sposób skrócony i skompensowany przedstawia aktualne dane epidemiologiczne, a także różne schematy postępowania diagnostyczno-terapeutycznego na poziomie lekarza pierwszego kontaktu w odniesieniu do tych chorych.

Rozwój technologiczny związany z postępem cywilizacyjnym przyczynił się do gwałtownych zmian, które z jednej strony są korzystne z punktu widzenia osiągnięć i związanych z nimi udogodnień, z drugiej jednak strony, wpływają niekorzystnie na zdrowie i życie człowieka. Zanieczyszczenie środowiska naturalnego, spożywanie zmodyfikowanej, zawierającej konserwanty żywności, siedzący tryb życia i w końcu przewlekły i nasilony stres, prowadzą do zaburzeń w funkcjonowaniu organizmu

Powstawanie zakrzepów uwarunkowane jest wieloczynnikowo. Z tego powodu obecnie podstawę leczenia ostrego powstawania zakrzepu w naczyniach wieńcowych stanowi podwójna terapia przeciwpłytkowa. Dotychczas udowodniono jej skuteczność w zapobieganiu udarom mózgu, zawałom serca, zgonom z przyczyn naczyniowych, czy też zakrzepicy w stencie.

Owrzodzenia żylne podudzi i odleżyny zalicza się do ran przewlekłych, trudno gojących się. Czynnikiem etiologicznym owrzodzeń żylnych podudzi jest niewydolność żylna kończyn dolnych dotycząca układu żył powierzchownych lub głębokich. Odleżyny dotyczą z reguły osób ciężko chorych i wynikają z długotrwałego ucisku wywieranego na tkanki miękkie. W postępowaniu terapeutycznym u pacjentów z niewydolnością krążenia żylnego kończyn dolnych kluczową rolę odgrywa kompresoterapia poprawiająca krążenie żylne i przeciwdziałająca obrzękom. W postępowaniu u chorych z owrzodzeniami podudzi i odleżynami należy przeprowadzić ocenę fazy rozwoju i gojenia owrzodzenia, a następnie dobrać odpowiedni sposób leczenia z uwzględnieniem: opracowania tkanek (oczyszczania), kontroli infekcji, utrzymania właściwej wilgotności, wspomagania naskórkowania.