Powstawanie zakrzepów uwarunkowane jest wieloczynnikowo. Z tego powodu obecnie podstawę leczenia ostrego powstawania zakrzepu w naczyniach wieńcowych stanowi podwójna terapia przeciwpłytkowa. Dotychczas udowodniono jej skuteczność w zapobieganiu udarom mózgu, zawałom serca, zgonom z przyczyn naczyniowych, czy też zakrzepicy w stencie.

Jednakże mimo wielu niezaprzeczalnych zalet, połączenie kwasu acetylosalicylowego z klopidogrelem ma także swoje wady. Poza coraz częściej podkreślanym zjawiskiem oporności, ograniczeniami klopidogrelu są m.in. nieoptymalny stopień zahamowania płytek krwi, duża zmienność międzyosobnicza oraz opóźnione działanie. Natomiast prasugrel to nowy przedstawiciel pochodnych tienopirydyny pozwalający przezwyciężyć wady klopidogrelu. Jest szybko działającym lekiem o ok. 10-krotnie większej sile działania, nie ulegającym wpływom interakcji z innymi lekami lub polimorfizmom genetycznym. Klinicznie stosowanie stosowanie prasugrelu zamiast klopidogrelu wiąże się ze zmniejszeniem ilości zdarzeń związanych z powstawaniem zakrzepu w świetle naczynia, ale również ze zwiększeniem ryzyka krwawień.