Diklofenak nadal jest jednym z najczęściej stosowanych niesteroidowych leków przeciwzapalnych na polskim rynku. Ostatnie doniesienia skupiają się przede wszystkim na możliwości kojarzenia diklofenaku z witaminami z grupy B. Postulowany w przeszłości wpływ witamin z grupy B na pracę ośrodkowego układu nerwowego, w tym na powstawanie, transmisję i odczuwanie bólu, nadal jest przedmiotem wielu badań. Ich wyniki są obiecujące. Najistotniejszym ograniczeniem zastosowania wszystkich NLPZ jest ich potencjalna toksyczność sercowo-naczyniowa oraz zdarzenia ze strony górnego odcinka przewodu pokarmowego. Okazuje się, ze preparaty łączone wykazują zdecydowanie większą skuteczność w leczeniu bólu niż jakikolwiek lek stosowany w monoterapii. Celem nadrzędnym jest szybkie i trwałe łagodzenie dolegliwości bólowych zarówno o charakterze receptorowym, jak i neuropatycznym, przy możliwie najniższym ryzyku działań niepożądanych. Przewaga diklofenaku nad pozostałymi niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi wynika z wielopostaciowej dostępności leku, dobrej ceny oraz braku interakcji z lekami z pozostałych pięter drabiny analgetycznej. Wprowadzenie preparatów łączonych pozwoliło zredukować dawki diklofenaku do submaksymalnych, co istotnie przełożyło się na spadek częstości zdarzeń niepożądanych typowych dla NLPZ.

Ból definiowany jest przez Międzynarodowe Towarzystwo Badania Bólu jako subiektywne, przykre i nieprzyjemne, a tym samym negatywne wrażenie czuciowe i emocjonalne, które wiąże się z rzeczywistym lub potencjalnym uszkodzeniem tkanek. Z odczuwaniem i uświadamianiem bólu ma związek nocycepcja – wieloetapowy proces obejmujący transdukcję, przewodzenie, modulację i percepcję pierwotnego bodźca. Uszkodzenie tkanek wiąże się z uwalnianiem wielu znanych nam mediatorów (substancji P, bradykininy, histaminy, serotoniny, prostanoidów, cytokin), tj. substancji odpowiedzialnych za rozwój stanu zapalnego.