Elektrokardiograficzna (EKG) próba wysiłkowa jest badaniem, w którym określa się wpływ wysiłku fizycznego na samopoczucie pacjenta oraz zapis EKG. Test wysiłkowy może być wykonany przy użyciu różnych protokołów obciążenia. W przypadku badań wykonywanych na bieżni najczęściej stosuje się protokół Bruce’a lub zmodyfikowany protokół Bruce’a (stosowany u chorych mniej sprawnych oraz we wczesnych testach po zawale serca). Próbę wysiłkową uznaje się za elektrokardiograficznie dodatnią, gdy wystąpią poziome lub skośne do dołu obniżenia odcinków ST ≥ 1 mm albo uniesienia odcinków ST ≥ 1 mm w odprowadzeniach, w których nie występują patologiczne załamki Q lub zespoły QS.

Pod wpływem wykonywanego wysiłku fizycznego zwiększa się zapotrzebowania organizmu na tlen. W prawidłowych warunkach wzrasta częstość akcji serca oraz przepływ wieńcowy. W przypadku pacjentów z niewydolnością przepływu wieńcowego (np. z powodu obecności blaszek miażdżycowych w tętnicach u chorych z przewlekłymi zespołami wieńcowymi) w pewnym momencie dostarczanie krwi do miokardium nie może zostać zwiększone. Obserwuje się wtedy cechy niedokrwienia mięśnia sercowego – kliniczne i/lub elektrokardiograficzne.