Choroba Alzheimera to jedno z najczęściej diagnozowanych schorzeń neurodegeneracyjnych. Szacuje się, że nawet 650 tys. Polaków ma jedną z chorób otępiennych, z czego 2/3 przypadków stanowi choroba Alzheimera. Niestety, tylko ok 18-20% chorych ma postawioną diagnozę lekarską, ponieważ początkowe symptomy bardzo łatwo przeoczyć. Zapominanie, przejęzyczenia czy dezorientacje bardzo często przypisujemy naturalnemu procesowi starzenia się. Chociaż choroby otępienne są schorzeniami postępującymi i nieuleczalnymi, dzięki szybkiemu rozpoznaniu możemy spowolnić ich rozwój i utratę samodzielności przez pacjenta.

Warto również wiedzieć, jakie czynniki ryzyka sprzyjają zachorowaniu na choroby otępienne. Można do nich zaliczyć wiek (w grupie seniorów w wieku 80-84 lat na chorobę Alzheimera cierpi 23% osób, natomiast w grupie 85-89 lat już 40% osób, płeć (częściej chorują kobiety), czy uwarunkowania dziedziczne (potwierdzone przypadki choroby w rodzinie).

Naszą uwagę powinny zwrócić:

• problemy z zapamiętywaniem nowych informacji, np. nazwisk nowo poznanych osób oraz problemy z przypomnieniem sobie niedawnych wydarzeń;
• trudności z wysławianiem się i doborem słów, często również chaotyczne wypowiedzi czy gubienie wątku podczas rozmowy;
• problemy z wykonywaniem codziennych, dobrze znanych czynności takich jak np. przygotowanie posiłków, zapominanie o zamknięciu drzwi na klucz czy o przyjęciu lekarstw;
• zaburzenia orientacji, czyli kłopoty z odnajdywaniem się w czasie i przestrzeni;
• odkładanie rzeczy w niewłaściwe, nietypowe miejsca i kłopoty z ich znajdywaniem;
• częste zmiany nastroju i zachowania, takie jak apatia, drażliwość czy nerwowość.

Diagnostyka choroby otępiennej zazwyczaj zaczyna się w gabinecie lekarza rodzinnego, który analizuje stan zdrowia pacjenta i kieruje na konsultację do specjalisty. Ponieważ nie ma pojedynczego badania, które pozwoliłoby na rozpoznanie choroby Alzheimera, konieczna może okazać się wizyta u:

• neuropsychologa, który oceni funkcje poznawcze pacjenta (np. sprawność zapamiętywania);
• neurologa, który rozpozna przyczynę narastających zaburzeń procesów poznawczych i wykluczy inne niż Alzheimer przyczyny otępienia;
• psychiatry, który dokona oceny sprawności chorego na podstawie wywiadu, oceny opiekuna i obserwacji w czasie badania.

W przypadku choroby Alzheimera konieczne będzie wykonanie badania neuroobrazowego ośrodkowego układu nerwowego poprzez badanie tomograficzne lub badanie rezonansem magnetycznym. Badanie to wykluczy konkretne przyczyny zaburzeń funkcji poznawczych, np. guz, ale też określi lokalizację nieprawidłowych zmian. Chociaż demencji nie można wyleczyć, lekarz może zalecić leczenie objawowe, które spowolni chorobę i złagodzi jej skutki. Konieczne jest jednak regularne przyjmowanie zaleconych preparatów, w odpowiedniej dawce.

Rodzina osoby z chorobą Alzheimera powinna zachęcać ją do wykonywania czynności stymulujących pracę mózgu, jak np. czytanie i rozwiązywanie krzyżówek, a także do aktywności fizycznej i spędzania czasu na świeżym powietrzu. Z domu należy usunąć niebezpieczne przedmioty i zorganizować przestrzeń w taki sposób, aby można było się tam swobodnie poruszać. Towarzyszenie bliskiej osobie z Alzheimerem to wyzwanie, które nierzadko całkowicie zmienia życie jego rodziny. Wymaga nie tylko przeorganizowania przestrzeni domowej, ale także nauki komunikacji. W rozmowie z osobą chorą musimy wypowiadać się w prosty i jasny sposób, odpowiednim, spokojnym tonem. Konieczna jest także cierpliwość i pozwolenie pacjentowi na długie wypowiedzi, a także zrozumienie, że zmienność nastroju nie wynika z jego złej woli tylko choroby, z którą się mierzy. Gdy codzienna opieka nad chorym, zwłaszcza w zaawansowanej fazie choroby, staje się zbyt trudna, warto skorzystać z profesjonalnej pomocy.

– Opiekując się seniorem z Alzheimerem, należy wziąć pod uwagę zarówno jego stan zdrowia, ale też potrzeby, charakter, czy ograniczenia. Bardzo często jest to zajęcie na dwa etaty, gdyż chorzy często miewają problemy ze snem i potrzebują naszej pomocy także w nocy. W codziennej opiece domowej może odciążyć nas opiekun osoby starszej, który nie tylko jest odpowiednio przeszkolony, ale także otwarty, empatyczny i wyrozumiały. Pomoże nam zarówno w czynnościach pielęgnacyjnych, ale też w monitorowaniu stanu zdrowia czy ćwiczeniach funkcji poznawczych, pozwalających łagodzić skutki choroby. Korzystanie z tej formy wsparcia staje się coraz bardziej popularne – warto uświadomić sobie, że jest to wyraz troski o chorego, ale też o nasz dobrostan psychiczny – mówi Magdalena Torczyńska, ekspert ds. Opieki Senioralnej Promedica24.