Nietrzymanie moczu jest objawem, a nie jednostką chorobową. W artykule przedstawiona została etiologia i patofizjologia nietrzymania moczu. Procedury diagnostyczne z uwzględnieniem diagnostyki różnicowej powinny być ukierunkowane na wykrycie wszystkich patologii dolnego odcinka dróg moczowych.
Ważną rolę odgrywa badanie fizykalne. Przyczyny nietrzymania moczu można klasyfikować jako niewydolność zwieracza cewki lub nadpobudliwość mięśnia wypieracza z nadczynnością skurczową pęcherza moczowego (NM z naglącymi parciami) albo jako dysfunkcję wypieracza związaną nierzadko z uropatią zaporową (NM z przepełnienia). Inna postać nietrzymania moczu może towarzyszyć wysiłkowi fizycznemu lub sytuacjom stresowym. Jednoczesne występowanie obu typów nietrzymania moczu określa się mianem NM mieszanego. Nadmierna częstość i nagłość oddawania moczu z lub bez towarzyszącego nietrzymania moczu, gdy nie stwierdza się współistnienia miejscowej patologii, określana jest mianem zespołu pęcherza nadreaktywnego. Leczenie zespołu pęcherza nadreaktywnego jest zazwyczaj domeną farmakoterapii. Badania urodynamiczne powinny być wykonywane zawsze w przypadku niepowodzenia leczenia zachowawczego, przed podjęciem decyzji o leczeniu zabiegowym.
Na skróty
Copyright © Medyk sp. z o.o