W pracy przedstawiono charakterystykę oraz zastosowanie bromku ipratropium w leczeniu przewlekłej choroby obturacyjnej płuc (POChP) oraz astmy, a także w objawowym leczeniu kataru. Uwzględniono krajowe i międzynarodowe rekomendacje diagnostyki i terapii tych schorzeń oraz literaturę medyczną. Ipratropium jest czwartorzędową pochodną amoniową atropiny, o działaniu antycholinergicznym. Substancja ta jest najczęściej jest aplikowana drogą wziewną, co umożliwia wywołanie działania miejscowego i ograniczenie wchłaniania ogólnoustrojowego.

Jako środek terapeutyczny ipratropium jest lekiem o długiej historii, jego pierwsza rejestracja przez Amerykańską Administrację Żywności i Leków (FDA) miała miejsce w 1986 r., a pierwszy jej produkt w monoterapii został zatwierdzony przez FDA w 1986 r.. 10 lat później uzyskał rejestrację jako produkt złożony zawierający ipratropium i salbutamol.

Bromek ipratropium hamuje działanie acetylocholiny, powoduje zahamowanie wzrostu wewnątrzkomórkowego stężenia wapnia i osłabia aktywność skurczową mięśni gładkich tchawicy. Jest substancją wysoce lipofilną, której czwartorzędowa forma amonowa jest słabo wchłaniana przez błony śluzowe, co skutkuje ograniczoną dystrybucją w organizmie poza miejscem podania, a tym samym niskim stężeniem w organizmie po podaniu w formie inhalacji do dróg oddechowych. Ponadto bromek ipratropium wykazuje silną aktywność antymuskarynową, wynoszącą od 4 do 6 godzin.