Buprenorfina to opioidowy lek przeciwbólowy. W odróżnieniu od innych leków z tej grupy jest częściowym agonistą receptorów opioidowych μ. Dzięki temu ma mniej działań niepożądanych i dobrze łączy się z innymi opioidami. Buprenorfina ma mały potencjał uzależniający. Stosuje się ją w leczeniu bólu o nasileniu średnim i dużym w przypadku dolegliwości w chorobach nowotworowych, a także bólu o dużym nasileniu w przebiegu innych schorzeń, jeśli nie ustępuje on po podaniu leków nieopioidowych. Nie stosuje się jej w przypadku bólu ostrego. Lek ten jest metabolizowany w wątrobie.

Buprenorfina występuje w formie plastrów, tabletek podjęzykowych oraz jako roztwór do wstrzykiwań. Jest o ok. 100 razy silniejsza od morfiny. Jest skuteczna także w leczeniu bólu neuropatycznego. Buprenorfina może być stosowana u pacjentów z niewydolnością nerek. Ryzyko depresji oddechowej w czasie jej stosowania jest niskie. Lek ten nie działa immunosupresyjnie. Może w niewielkim stopniu zaburzać funkcje seksualne. Buprenorfina nie wpływa na funkcje poznawcze. Działa przeciwdepresyjnie. Nie wydłuża odstępu QTc. Ze względu na powyższe cechy jest dobrym wyborem dla pacjentów w podeszłym wieku. W porównaniu do innych opioidów buprenorfina rzadziej wywołuje zaparcia. Nie należy łączyć jej z innymi lekami mogącymi doprowadzić do depresji oddechowej, np. benzodiazepinami. Można ją zastosować po 2 tygodniach od odstawienia inhibitorów MAO. Nie należy stosować buprenorfiny u pacjentów z niewydolnością oddechową, ciężką niewydolnością wątroby. Jest przeciwwskazana w ciąży i w trakcie karmienia piersią.