Niedokrwistość chorób przewlekłych to stan towarzyszący określonej chorobie podstawowej, w którym dochodzi do zmniejszenia stężenia hemoglobiny, obniżenia hematokrytu i liczby erytrocytów wskutek złożonego procesu, inicjowanego przeważnie przez mechanizmy odporności komórkowej i cytokiny prozapalne oraz hepcydynę. Jest to druga co do częstości występowania anemia po niedokrwistości z niedoboru żelaza na świecie. Jej nasilenie na ogół koreluje z zaawansowaniem choroby podstawowej. Schorzenie to współistnieje najczęściej z przewlekłym stanem zapalnym, chorobami z autoagresji, nowotworami oraz niewydolnością nerek.

Zanim podejmie się leczenie tego typu niedokrwistości, należy podjąć wnikliwą diagnostykę, polegającą nie tylko na ocenie morfologii krwi i parametrów biochemicznych, ale i zaawansowania choroby podstawowej. Diagnostyka różnicowa niedokrwistości chorób przewlekłych polega przede wszystkim na wykluczeniu innych typów anemii, w tym z niedoboru żelaza. Do głównych cech niedokrwistości chorób przewlekłych należą: łagodne lub średnio ciężkie obniżenie stężenie hemoglobiny, niski odsetek retykulocytów, małe stężenie żelaza i transferryny, ale zwiększone stężenie ferrytyny. Z uwagi na co raz lepszą znajomość patomechanizmu chorób przewlekłych i biologii nowotworów, diagnostyka tejże niedokrwistości ulega stałemu poszerzaniu o kolejne parametry laboratoryjne. Nadzieje budzą nowe metody leczenia zarówno choroby podstawowej, jak i samej niedokrwistości. Związane są one nie tylko z uzupełnianiem niedoborów, ale i podawaniem leków ukierunkowanych molekularnie na określone białka bądź receptory uczestniczące w rozwoju niedokrwistości chorób przewlekłych.