Niedobór żelaza oznacza niewystarczające zapasy żelaza w organizmie, spowodowane zwiększonym zapotrzebowaniem, zmniejszonym spożyciem, zwiększoną utratą i/lub zmniejszonym wchłanianiem tego pierwiastka. Pacjenci z niedoborem żelaza mogą wykazywać objawy kliniczne nawet przy braku niedokrwistości. Obraz kliniczny zależy od wieku, stopnia niedoboru żelaza i chorób współistniejących, ale większość objawów jest niespecyficzna, np.: ogólne osłabienie, zmęczenie, słaba koncentracja, zmniejszona wydolność wysiłkowa, drażliwość, suchość skóry, wypadanie włosów. Zaleca się analizę indywidualnych czynników ryzyka w celu identyfikacji osób zagrożonych niedoborem żelaza. Podstawowe znaczenie ma edukacja żywieniowa oraz suplementacja doustna.

Szacuje się, że niedobór żelaza bez niedokrwistości jest jeszcze bardziej powszechny i często pozostaje nierozpoznany, ze względu na brak optymalnych metod diagnostycznych. Obecnie nie zaleca się badań przesiewowych wykrywających niedobór żelaza w populacji ogólnej, natomiast zwraca się uwagę na konieczność identyfikacji pacjentów z czynnikami ryzyka tego niedoboru.

Najbardziej narażonymi na niedobór żelaza grupami wiekowymi są niemowlęta i małe dzieci oraz osoby powyżej 65. r.ż.