Obserwowany w ostatnim czasie wzrost zachorowalności na cukrzycę typu 2 na świecie, w tym wysoki odsetek zgonów z powodu jej powikłań, do których należą choroby układu sercowo-naczyniowego, stanowi obecnie istotny problem zdrowia publicznego. Cukrzyca typu 2 oraz choroby serca i naczyń są główną przyczyną hospitalizacji w krajach wysoko rozwiniętych. Zapobieganie powikłaniom metabolicznym i naczyniowym cukrzycy typu 2 w świetle rekomendacji współczesnej diabetologii jest działaniem priorytetowym. 

Jeszcze niedawno leczenie przeciwcukrzycowe prowadzone w warunkach ambulatoryjnych skupiało się wyłącznie na metforminie, akarbozie oraz pochodnych sulfonylomocznika lub tiazolidynodionu. Pojawienie się na rynku nowych doustnych leków hipoglikemizujących pozwoliło uniknąć insulinoterapii lub odroczyć etap, w którym insulina staje się niezbędna do uzyskania kontroli cukrzycy. Okazuje się, że niektóre z tych leków wyraźnie obniżają ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, jak również częstość hospitalizacji z powodu niewydolności serca z obniżoną frakcją wyrzutową zarówno u osób z rozpoznaną cukrzycą typu 2, jak i bez współistniejącej cukrzycy. Lekiem, który na stałe połączył diabetologię z kardiologią, jest empagliflozyna – kompetencyjny inhibitor kotransportera sodowo-glukozowego 2 (SGLT-2).