Niedokrwistość u kobiet w okresie połogu stanowi istotny i częsty problem w praktyce klinicznej, prowadząc do wielu krótko- i długoterminowych negatywnych skutków zarówno dla matki, jak i dla noworodka. Główną przyczyną niedokrwistości poporodowej jest niedokrwistość przedporodowa w połączeniu z ostrą niedokrwistością pokrwotoczną. U zdrowych kobiet po niepowikłanym porodzie częstość występowania niedokrwistości w pierwszym tygodniu wynosi 14% u suplementujących żelazo i 24% u kobiet bez suplementacji, co potwierdza, iż odpowiednia profilaktyka opierająca się na suplementacji preparatów żelaza przyczynia się do redukcji ryzyka wystąpienia anemii poporodowej.

Niedokrwistość definiowana jest jako obniżenie stężenia hemoglobiny o więcej niż dwa odchylenia standardowe w odniesieniu do populacji ogólnej. Za jej główne przyczyny uznaje się zmniejszenie ilości erytrocytów spowodowane przez ostre lub przewlekłe krwawienia, zaburzenia erytropoezy oraz hemolizę, co wyraża się obniżonym poziomem hemoglobiny (Hb) i hematokrytu (Ht). Ze względu na nasilenie niedokrwistość u kobiet dzieli się na:

• łagodną – Hb 10-12 g/dl;

• umiarkowaną – Hb 8.0-9.9 g/dl;

• ciężką – Hb 6.5-7.9 g/dl;

• zagrażającą życiu – Hb < 6.5 g/dl.

Wartości te nie są jednak właściwymi wskaźnikami dla kobiet ciężarnych, będących w grupie ryzyka anemii.

Ciąża jest szczególnym okresem życia kobiety, podczas którego dochodzi do wielu fizjologicznych zmian w jej organizmie, w tym nasilonej erytropoezy w wyniku uaktywnienia szpiku kostnego.