Sepsa jest powszechnie występującym problemem oddziałów intensywnej terapii; w latach 2012-2013 dotyczyła 27% pacjentów tych oddziałów. W krótkim czasie doprowadza do wstrząsu septycznego, czyli hipotensji i hipoperfuzji tkanek, a co za tym idzie do niedotlenienia
i kwasicy oraz niewydolności wielonarządowej. Jest często diagnozowana u pacjentów przebywających w szpitalu, jako powikłanie zaburzeń odporności, zabiegu operacyjnego i innych. Jest spowodowana zakażeniem zjadliwym drobnoustrojem i odpowiedzią organizmu na to zakażenie. Najczęstszymi czynnikami etiologicznymi w Polsce są bakterie Gram-ujemne, rzadziej gronkowce i paciorkowce oraz grzyby, najczęściej Candida albicans. Bardzo ważne jest szybkie rozpoznanie sepsy i niezwłoczne rozpoczęcie leczenia. Do rozpoznania i oceny rokowania służą nam rozszerzone kryteria oraz skale, np. skala Quick SOFA, na podstawie której oceniamy stopień dysfunkcji narządów towarzyszącej sepsie. Przydatna jest również skala SOFA, która pozwala wstępnie wyodrębnić pacjentów wymagających leczenia na OIT. Umiejętność rozpoznania sepsy jest bardzo ważna, ponieważ niezwłoczne rozpoczęcie wstępnego leczenia przeciwwstrząsowego i leczenia antybiotykami decyduje o przeżyciu pacjenta.