Zaburzenia lękowe należą do najbardziej rozpowszechnionych zaburzeń psychicznych i są także częstym problemem klinicznym w pracy lekarza rodzinnego. Mogą być poważnym wyzwaniem ze względu na fakt, że każdorazowo przed postawieniem rozpoznania należy w pierwszej kolejności diagnozować i leczyć zaburzenia somatyczne, mogące być przyczynami lęku. Zaburzeniom z tej grupy towarzyszy również wiele innych zaburzeń psychicznych, takich jak depresja, czy uzależnienie od substancji psychoaktywnych, w szczególności alkoholu i benzodiazepin. Do chorób z tej grupy, najistotniejszych z punktu widzenia lekarza rodzinnego, zaliczamy zaburzenia lękowe uogólnione, zaburzenia w postaci fobii, zespół lęku napadowego, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne i zaburzenia pod postacią somatyczną. W wypadku wszystkich zaburzeń lękowych lekami pierwszego rzutu są selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), których dobór zależy głównie od sytuacji klinicznej. W razie ich nieskuteczności należy rozważyć zastosowanie leków z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI), w pierwszej kolejności wenlafaksyny w formie o przedłużonym uwalnianiu. Środkami farmakologicznymi użytecznymi przy bardzo nasilonych, zaburzających funkcjonowanie objawach są benzodiazepiny, jednak należy je stosować z dużą ostrożnością i nie dłużej niż przez pierwsze 2-3 tygodnie terapii. W wypadku towarzyszących zaburzeń snu dobrym wyborem będzie trazodon, który nie tylko ma działanie nasenne, ale też udowodnioną skuteczność w monoterapii zaburzeń lękowych uogólnionych i nie wywołuje dysfunkcji seksualnych. Nie należy również zapominać o możliwości pozafarmakologicznych interwencji: psychoedukacji i psychoterapii.