2020-11-17 Artykuł

Sarkoidoza manifestuje się zmianami w wielu narządach. Charakteryzuje ją zmienny i niespecyficzny przebieg. Proces chorobowy w 90% przypadków obejmuje płuca i śródpiersie. W praktyce klinicznej diagnostyka obrazowa sarkoidozy płucnej i śródpiersiowej opiera się na ocenie klasycznych rentgenogramów i badaniu tomografii komputerowej wysokiej rozdzielczości. Typowe radiologiczne cechy sarkoidozy, takie jak symetryczna limfadenopatia śródpiersia czy rozsiane mikroguzki o dystrybucji perilimfatycznej, pozwalają na szybkie postawienie prawidłowego rozpoznania. Natomiast jeżeli sarkoidoza przebiega ze zmianami radiologicznie atypowymi, takimi jak jamy, duże guzy, czy płyn w opłucnej, postawienie prawidłowej diagnozy i wdrożenie odpowiedniego leczenia może się istotnie opóźnić.

W obrębie klatki piersiowej ziarniniaki wykazują lokalizację perilimfatyczną, co przekłada się wprost na ich rozmieszczenie wzdłuż pęczków oskrzelowo-naczyniowych, przegród międzyzrazikowych, szczelin międzypłatowych, a także podopłucnowo. Oprócz zmian śródmiąższowych w sarkoidozie obserwuje się także limfadenopatię wnęk płucnych. W 25-30% przypadków obraz radiologiczny jest nietypowy, co znacznie utrudnia postawienie prawidłowego
rozpoznania; najczęściej występuje u pacjentów powyżej 50. r.ż. W diagnostyce różnicowej uwzględnia się inne choroby ziarniniakowe, np. gruźlicę, zakażenia grzybicze czy berylozę, jak również chłoniaki i zmiany przerzutowe.

Copyright © Medyk sp. z o.o