Suplementy diety, zgodnie z ustawą o bezpieczeństwie żywności i żywienia, są definiowane jako środki spożywcze, których celem jest uzupełnienie normalnej diety, będące skoncentrowanymi źródłami witamin lub składników mineralnych lub innych substancji wykazujących efekt odżywczy lub inny fizjologiczny, z wyłączeniem substancji wykazujących właściwości lecznicze. Rynek suplementów diety rozwija się dynamicznie w tempie ok. 8% w skali roku,

a estymacje prognozują przekroczenie 5 mld zł w roku 2020 r. Konsumenci SD najczęściej sięgają po nie w celu wzmocnienia swojego organizmu oraz zwiększenia odporności organizmu na infekcje. Popularność SD zwiększa łatwa dostępność oraz wszechobecna reklama.

Dane KRRiT wskazują, że w ciągu 20 lat udział reklam produktów prozdrowotnych wzrósł z 4,6% w 1997 r. do blisko 25% w 2015 r. Procedura wprowadzania do obrotu SD jest uproszczona i polega na notyfikacji, czyli powiadomieniu, Głównego Inspektoratu Sanitarnego po spełnieniu odpowiednich wymogów prawnych dotyczących składu oraz opakowania danego preparatu. Wykazano, że niekontrolowana suplementacja diety bez wyraźnych wskazań może przyczyniać się do zwiększenia zdarzeń sercowo-naczyniowych. W literaturze udowodniono, że niektóre preparaty ziołowe oraz mineralne czy witaminowe jako suplementy diety mogą istotnie wpływać na interakcje z lekami. W raporcie Najwyższej Izby Kontroli na temat SD udowodniono m.in. niewłaściwą jakość i ich realne niebezpieczeństwo, jak obecność chorobotwórczych bakterii kałowych w probiotykach czy stymulantów podobnych strukturalnie do amfetaminy w preparatach na odchudzanie. Zgłaszanie działań niepożądanych suplementów diety nie jest regulowane przez obecne prawodawstwo, aczkolwiek literatura polska i międzynarodowa wykazuje, że nie jest to zjawisko marginalne i powinno zostać dokładnie zbadane.