Farmakoterapia i leczenie dietetyczne hiperurykemii oraz napadów dny moczanowej

2019-10-28 Artykuł

Farmakoterapia i leczenie dietetyczne hiperurykemii oraz napadów dny moczanowej

Hiperurykemię definiuje się jako stężenie kwasu moczowego (końcowego metabolitu puryn) w surowicy krwi przekraczające 6,8 mg/dl (404 μmol/l). Może ona wynikać ze zwiększonej produkcji kwasu moczowego, zmniejszonego wydalania tej substancji lub kombinacji obu tych procesów. Aby zmniejszyć stężenie kwasu moczowego w surowicy krwi należy zalecić pacjentom dietę z ograniczeniem ilości pokarmów mięsnych, podrobów, owoców morza, fruktozy, a także ograniczenie ilości wypijanego alkoholu. Trzeba dążyć do normalizacji masy ciała i unikać palenia papierosów. W farmakoterapii hiperurykemii skuteczne są inhibitory oksydazy ksantynowej: allopurynol lub febuksostat. W przypadku napadu dny moczanowej mogą być zastosowane leki doustne: kolchicyna, niesteroidowe leki przeciwzapalne i glikokortykosteroidy, stosowane dostawowo glikokortykosteroidy, a także, podawane jako lek ostatniego rzutu, ludzkie przeciwciało monoklonalne przeciwko IL-1β – kanakinumab.

Należy podkreślić, że w wytycznych dotyczących prewencji chorób układu sercowo-naczyniowego z 2016 r. eksperci europejscy stwierdzili, że stężenie kwasu moczowego jest jednym z badań laboratoryjnych, które powinny być rutynowo wykonywane u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, niewydolnością serca oraz migotaniem przedsionków (hiperurykemia jest jednym ze stanów mogących towarzyszyć tej najczęściej występującej tachyarytmii). W 2017 r. zostało opublikowane natomiast stanowisko polskich ekspertów dotyczące hiperurykemii i jej leczenia u pacjentów z wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym, które systematyzuje wiedzę na temat tego stanu klinicznego. Krajowi eksperci podkreślają fakt, że podwyższone stężenie kwasu moczowego, niezależnie od występowania objawów dny moczanowej, łączy się ze zwiększonym ryzykiem pojawienia się wielu schorzeń sercowo-naczyniowych oraz podają szereg zaleceń dotyczących farmakoterapii hiperurykemii, które zostaną również przedstawione w niniejszej pracy.