Interdyscyplinarna współpraca zespołu specjalistów z pacjentem, unifikacja i jednoczesna personalizacja procesu diagnostyki i terapii oraz holistyczna i długoterminowa perspektywa terapeutyczna – główne trendy w postępowaniu w migotaniu przedsionków podsumowują: dr hab. med. Piotr Lodziński, dr hab. med. Radosław Kiedrowicz oraz dr med. Bartłomiej Bińkowski, kardiolodzy elektrofizjolodzy, eksperci Sekcji Rytmu Serca Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego, koordynatorzy merytoryczni inicjatywy szkoleniowej „EP in the pocket”.

Migotanie przedsionków (atrial fibrillation, AFib) to najczęściej występująca arytmia nadkomorowa. Polega na szybkiej, nieskoordynowanej aktywności przedsionków, prowadzącej do utraty efektywności hemodynamicznej ich skurczu, czemu towarzyszy niemiarowy skurcz komór. Impulsy elektryczne powstają w różnych miejscach w przedsionku serca – tworzy się chaos elektryczny, w wyniku którego nie dochodzi do skurczu przedsionków, a jedynie do ich drżenia, „migotania”. Dotyczy to ok. 2% populacji ogólnej, a częstość występowania rośnie wraz z wiekiem.

– Według wyników polskiego badania NOMED-AF w populacji osób po 65. r.ż. częstość występowania migotania przedsionków sięgała 23%. Znamienne, że gros pacjentów nie wiedziało o zaburzeniach rytmu serca – miało bezobjawową lub skąpoobjawową formę arytmii. Jak wiemy, taka forma migotania przedsionków bywa znacznie groźniejsza w skutkach niż jej objawowa forma, która jako wykryta może być skutecznie leczona – mówi dr hab. med. Piotr Lodziński, kierujący Zespołem ablacyjnym w Oddziale Klinicznym Elektrokardiologii I Katedry i Kliniki Kardiologii UCK WUM w Warszawie.

Specjaliści przypominają, że oprócz tego, iż migotanie przedsionków to arytmia „podstępna”, jest to także złożony i zróżnicowany problem kliniczny.

– Migotanie przedsionków to zbiorcze określenie różnych mechanizmów elektrofizjologicznych o niekiedy bardzo zróżnicowanym podłożu. Pod jednym kodem Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10: I48 „migotanie i trzepotanie przedsionków” może występować zarówno jedno, samodzielnie występujące schorzenie lub też objawy albo następstwa innych problemów klinicznych, związanych z rozmaitymi schorzeniami, w tym z chorobami układu sercowo-naczyniowego, wadami zastawkowymi, nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą, bezdechem sennym, otyłością, niewydolnością serca czy chorobami układowymi. Migotanie przedsionków to bez wątpienia problem zróżnicowany i interdyscyplinarny – wyjaśnia dr n. med. Bartłomiej Bińkowski z Oddziału Kardiologii Wojewódzkiego Wielospecjalistycznego Centrum Onkologii i Traumatologii im. M. Kopernika w Łodzi.

Jak zaznaczają eksperci, diagnostyką i leczeniem migotania przedsionków zajmują się lekarze różnych specjalności: kardiolodzy, lekarze rodzinni, interniści, lekarze medycyny ratunkowej i neurolodzy.

– Do rozpoznania migotania przedsionków konieczny jest zapis arytmii w EKG. Umownie musi to być epizod trwający ≥ 30 s. Rozpoznanie jest najczęściej stawiane w placówce medycznej. Zazwyczaj pacjent z powodu objawów arytmii (uczucia „kołatania serca”, nietolerancji wysiłku, duszności wysiłkowej) zgłasza się do poradni lekarza rodzinnego, szpitalnego oddziału ratunkowego, izby przyjęć szpitala lub wzywa zespół ratownictwa medycznego (rzadziej zgłasza się do poradni kardiologicznej). Gdy objawy kliniczne sugerują występowanie migotania przedsionków, ale nie udaje się zarejestrować arytmii w zapisie EKG z uwagi na jej krótkotrwały, napadowy charakter, pacjenci kierowani są przez lekarzy innych specjalności do poradni kardiologicznej. Wówczas konieczna może być długotrwała rejestracja EKG (trwająca nawet do kilku dni), realizowana za pomocą Holtera EKG, urządzeń wszczepialnych lub samoobserwacji prowadzonej przy wsparciu algorytmów smartwatcha. Reasumując, migotanie przedsionków rozpoznaje lekarz dysponujący zapisem EKG arytmii danego pacjenta, niekoniecznie kardiolog – tłumaczy dr hab. med. Radosław Kiedrowicz.

Po postawieniu rozpoznania dalsze postępowanie w migotaniu przedsionków wymaga wykluczenia odwracalnych przyczyn arytmii, takich jak choroby tarczycy, stan zapalny czy zaburzenia jonowe.

Zintegrowana ścieżka leczenia migotania przedsionków to tzw. ścieżka ABC: A – zapobieganie udarowi mózgu poprzez włączenie leczenia przeciwkrzepliwego w przypadku wysokiego ryzyka zakrzepowo-zatorowego oszacowanego za pomocą skali CHA2DS2-VASc; B – kontrola objawów związanych z migotaniem przedsionków głównie za pomocą leków antyarytmicznych i/lub ablacji przezcewnikowej; C – diagnostyka i leczenie chorób towarzyszących arytmii, m.in. nadciśnienia tętniczego, niewydolności serca, choroby niedokrwiennej serca, otyłości, cukrzycy, zespołu bezdechu sennego oraz poprawa czynników stylu życia. Na aspekt holistycznego, całościowego podejścia do terapii pacjentów z migotaniem przedsionków specjaliści zwracają uwagę także w kontekście definiowania długoterminowych celów terapeutycznych.

Specjaliści zaznaczają, że terapia migotania przedsionków to proces złożony, a bywa, że wieloetapowy. Zdaniem ekspertów istotna jest więc właściwa edukacja wszystkich stron zaangażowanych w proces leczenia i prowadzenia pacjenta z migotaniem przedsionków.

– W kontekście edukacji wydaje się zasadne szczególne zaakcentowanie krytycznych aspektów opieki nad pacjentem z migotaniem przedsionków, z którymi poszczególne grupy specjalistów będą miały do czynienia w swojej codziennej praktyce. I tak z punktu widzenia lekarzy rodzinnych niezwykle istotna wydaje się kwestia rozpoznawania migotania przedsionków i czujności arytmicznej w grupach podwyższonego ryzyka. W grupie kardiologów krytyczna będzie także diagnostyka arytmii i aktywne poszukiwanie migotania przedsionków w określonych populacjach pacjentów. Na tym etapie ważna jest ocena chorego pod kątem możliwych form terapii arytmii. W przypadku elektrofizjologów niezwykle istotny jest nacisk na właściwe rozpoznawanie i zrozumienie patofizjologii migotania przedsionków – gdzie, dlaczego, jak powstaje i z czym jest związane. W aspekcie skuteczności i bezpieczeństwa niezwykle ważna jest również znajomość biofizyki procesów zachodzących podczas wykonywania zabiegów ablacji i, oczywiście, stałe doskonalenie wiedzy i umiejętności w zakresie technik i infrastruktury zabiegowej. Wszystkie wymienione grupy specjalistów powinny doskonalić wiedzę w zakresie optymalnego stosowania leczenia przeciwkrzepliwego u pacjentów z migotaniem przedsionków, a także znać cele zabiegowego leczenia arytmii – podkreśla dr hab. med. Piotr Lodziński. I dodaje: Warto pamiętać, że na właściwą ocenę skuteczności ablacji trzeba zaczekać około trzech miesięcy. Bywa, że zabieg trzeba powtórzyć (nie stosuje się podejścia inwazyjnej terapii „na zapas”; priorytetem jest bezpieczeństwo procedury). Taka wiedza pozwoli na właściwą ocenę stanu pacjenta przez lekarza rodzinnego, kardiologa oraz elektrofizjologa i adekwatne postępowanie w przypadku konieczności powtórzenia procedury (kwalifikacja pacjenta do zabiegu w ośrodku o określonym stopniu referencyjności, właściwy dobór metody etc.). Właściwie przygotowani specjaliści będą w stanie właściwie przygotować do terapii samego pacjenta. Chory będzie mógł zrozumieć proponowaną ścieżkę leczenia, podjąć świadomą decyzję o jej wyborze i właściwie zaangażować się w proces leczenia.